تأویل قرآن در منظر اهل بیت(ع)

«تأویل» قرآن از دیدگاه اهل بیت(ع) شرح شده است.  نظرگاه مفسّران و قرآن پژوهان درباره اصطلاح تأویل گاه در خور جمع با یکدیگرند و گاه در کنار یکدیگر قرار نمی گیرند. برخی معتقدند که تأویل خبر دادن از حقیقت مراد است. علامه طباطبایی تمامی دیدگاه ها درباره تأویل را به دو دیدگاه، خلاصه می کند: تأویل مرادف تفسیر است، تأویل خلاف ظاهر آیات متشابه است. علامه پس از نقد این دو دیدگاه، معتقد است تأویل در آیات قرآن به معنای حقایق آیات قرآن است. »پل نویا« تأویل را تفسیر نمادی یا باطنی می خواند. امّا واژه »تأویل« در روایات اهل بیت گاه در برابر تنزیل قرار گرفته است و گاه در برابر تفسیر. با توجه به روایات، »تأویل« یعنی شناخت قرآن، واقعیت خارجی و تفسیر قرآن. با نظرداشت آیات و روایات، تأویل قرآن گاه در تمام آیات قرآن و گاه در بطون است و گاه در متشابهات. تأویل متشابهات مخصوص خداست و براساس باور شیعه راسخان در علم نیز تأویل متشابهات را می دانند. تأویل بطون قرآن برای (اولوا الالباب( و (اولوا الابصار( امکان پذیر است هر چند تأویل تمام بطون از توان غیر معصوم بیرون است. بنابراین روایاتی که مردم را بر فراگیری بطون از اهل بیت فرا می خواند درباره ملاکها و اصول دریافت بطون است نه آنکه فهم قرآن جز از طریق روایات اهل بیت امکان پذیر است.